کشکول

1-به نام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه برنگذرد

خداوند نام و خداوند جای    خداوند روزی ده رهنمای
خداوند کیوان و گردان سپهر فروزنده ماه و ناهید و مهر
ز نام و نشان و گمان برترست    نگارندهٔ بر شده پیکرست
به بینندگان آفریننده را    نبینی مرنجان دو بیننده را
نیابد بدو نیز اندیشه راه    که او برتر از نام و از جایگاه
سخن هر چه زین گوهران بگذرد نیابد بدو راه جان و خرد
خرد گر سخن برگزیند همی    همان را گزیند که بیند همی
ستودن نداند کس او را چو هست    میان بندگی را ببایدت بست
خرد را و جان را همی سنجد اوی در اندیشهٔ سخته کی گنجد اوی
بدین آلت رای و جان و زبان    ستود آفریننده را کی توان
به هستیش باید که خستو شوی ز گفتار بی‌کار یکسو شوی
پرستنده باشی و جوینده راه به ژرفی به فرمانش کردن نگاه
توانا بود هر که دانا بود    ز دانش دل پیر برنا بود
از این پرده برتر سخن‌گاه نیست ز هستی مر اندیشه را راه نیست
فردوسی

http://s8.picofile.com/file/8364642842/splt.png

2- ای علی که جمله عقل و دیده‌ای    شمّه‌ای واگو از آن‌چه دیده‌ای
تیغ حلمت جان ما را چاک کرد       آب علمت خاک ما را پاک کرد
بازگو دانم که این اسرار هوست زآن‌ که بی شمشیر کشتن کار اوست
راز بگشا ای علی مرتضی    ای پس از سوء‌القضا حسن‌القضا
شاعر : جلال‌الدین محمد بلخی(مولوی)

3- بر سر آنم که گر ز دست برآید       دست به کاری زنم که غصه سر آید
خلوت دل نیست جای صحبت اضداد دیو چو بیرون رود فرشته درآید
صحبت حکام ظلمت شب یلداست    نور ز خورشید جوی بو که برآید
بر در ارباب بی‌مروت دنیا    چند نشینی که خواجه کی به درآید
ترک گدایی مکن که گنج بیابی    از نظر ره روی که در گذر آید
صالح و طالح متاع خویش نمودند تا که قبول افتد و که در نظر آید
بلبل عاشق تو عمر خواه که آخر    باغ شود سبز و شاخ گل به بر آید
غفلت حافظ در این سراچه عجب نیست هر که به میخانه رفت بی‌خبر آید
حافظ

4- در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم    بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم
به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم    به گفت و گوی تو خیزم به جست و جوی تو باشم
به مجمعی که درآیند شاهدان دو عالم       نظر به سوی تو دارم غلام روی تو باشم
به خوابگاه عدم گر هزار سال بخسبم    ز خواب عاقبت آگه به بوی موی تو باشم
حدیث روضه نگویم گل بهشت نبویم    جمال حور نجویم دوان به سوی تو باشم
می بهشت ننوشم ز دست ساقی رضوان مرا به باده چه حاجت که مست روی تو باشم
هزار بادیه سهلست با وجود تو رفتن    و گر خلاف کنم سعدیا به سوی تو باشم
سعدی

5- از محبت تلخها شیرین شود وز محبت مسها زرین شود
از محبت دردها صافی شود    وز محبت دردها شافی شود
از محبت خارها گل میشود وز محبت سرکه ها مل میشود
از محبت دار تختی میشود وز محبت بار تختی میشود
از محبت سجن گلشن میشود بی محبت روضه گلخن میشود
از محبت نار نوری میشود    وز محبت دیو حوری میشود
از محبت سنگ روغن میشود بی محبت موم آهن میشود
از محبت حزن شادی میشود    وز محبت غول هادی میشود
از محبت نیش نوشی میشود وز محبت شیر موشی میشود
از محبت سقم صحت میشود وز محبت قهر رحمت میشود
از محبت مرده زنده میشود    وز محبت شاه بنده می شود
از محبت گردد او محبوب حق    گرچه طالب بود شد مطلوب حق
مولوی

6- کجایید ای شهیدان خدایی بلاجویان دشت کربلایی
کجایید ای سبک روحان عاشق پرنده تر ز مرغان هوایی
کجایید ای شهان آسمانی    بدانسته فلک را درگشایی
کجایید ای ز جان و جا رهیده    کسی مر عقل را گوید کجایی
کجایید ای در زندان شکسته بداده وام داران را رهایی
کجایید ای در مخزن گشاده       کجایید ای نوای بینوایی
در آن بحرید کاین عالم کف او است زمانی بیش دارید آشنایی
کف دریاست صورتهای عالم ز کف بگذر اگر اهل صفایی
دلم کف کرد کاین نقش سخن شد   بهل نقش و به دل رو گر ز مایی
برآ ای شمس تبریزی ز مشرق که اصل اصل اصل هر ضیایی
مولوی

7- ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد دل رمیده ما را انیس و مونس شد
نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت   به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد
طرب سرای محبت کنون شود معمور       که طاق ابروی یار منش مهندس شد
ببوی او دل بیمار عاشقان چو صبا فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد
بصدر مصطبه‌ام ، می‌نشاند اکنون یار    گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد
لب از ترشح می پاک کن ز بهر خدا که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد
کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود که علم بی خبر افتاد و عقل بی حس شد
خیال آب خضر بست و جام کیخسرو       به جرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد
چو زر خرید وجود است شعر من آری    قبول دولتیان کیمیای این مس شد
ز راه میکده یاران عنان بگردانید چرا که حافظ از این راه رفت و مفلس شد
حافظ

8-روزها فکر من این است و همه شب سخنم    که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود به کجا میروم آخر ننمایی وطنم
مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا    یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم
آنچه از عالم عِلوی است من آن می گویم    رخت خود باز بر آنم که همانجا فکنم
مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم
کیست آن گوش که او می شنود آوازم       یا کدام است سخن می کند اندر دهنم
کیست در دیده که از دیده برون می نگرد    یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم
تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی    یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم
می وصلم بچشان تا در زندان ابد       به یکی عربده مستانه به هم درشکنم
من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم       آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم
تو مپندار که من شعر به خود می گویم    تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم
شمس تبریز اگر روی بمن ننمایی    والله این قالب مردار بهم درشکم
شاعر : مولوی

9- علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را    که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را
   دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین    به علی شناختم به خدا قسم خدا را
   به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سر چشمه‌ی بقا را
   مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ       به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را
   برو ای گدای مسکین در خانه‌ی علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را
   بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من    چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا
   بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب    که علم کند به عالم شهدای کربلا را
   چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان چو علی که میتواند که بسر برد وفا را
   نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را
   بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت که ز کوی او غباری به من آر توتیا را
   به امید آن که شاید برسد به خاک پایت    چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را
   چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان    که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را
   چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم    که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را
   همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی   به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را
   ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا
شهریار

10- عجب صبری خدا دارد ! اگر من جای او بودم .

همان یک لحظه اول، که اول ظلم را میدیدم از مخلوق بی وجدان

جهان را با همه زیبایی و زشتی، به روی یکدگر، ویرانه میکردم